Het vierde deel waar ik over ons baby schrijf die we hebben moeten laten gaan. We kregen een 20 weken echo waar een afwijking te zien is. Als je nu inhaakt ben je bij het laatste deel aangekomen. Bevallen met 20 weken van je baby. In de eerdere delen deel ik mijn ervaring over de echo, het ziekenhuis en wat er in ons hoofd om gaat deze met deze diagnose. Onze baby had een open ruggetje van veel werveltjes open en daardoor zijn ook haar hersentjes in gezakt. In deze blog vertel ik je over het inleiden van de bevalling op het termijn van 20 weken.

Bevallen met 20 weken, we denken vandaag.

‘s morgens lopen we hand in hand het AMC in. En melden ons iets voor acht uur bij de balie, een assistente wijst ons de weg en zegt; dit is jullie kamer voor vandaag. We gaan zitten en wachten tot de verloskundige komt en dan gaat het echt beginnen. Tranen vloeien over m’n wangen, wie had dit gedacht een paar weken terug, niemand niet. Even spieken voor de 20 weken echo en dan beland je in deze nachtmerrie. Inmiddels ben ik alweer 20 +6 weken.

De verloskundige komt binnen en bespreekt wat we gaan doen. Wat kunnen we verwachten met bevallen met 20 weken. Ze komt met de eerste dosis weeën op wekkers die worden vaginaal ingebracht ze kunnen worden geslikt maar dan is een groot nadeel dat je erg misselijk kan worden. Dus dan maar op deze manier. Om de vier uur krijg ik een nieuwe dosis tot dat de bevalling is doorzet en er persweeën komen of dat je iets anders voelt dan normaal gesproken daar beneden.

De eerste dosis weeën op wekkers

De eerste dosis word ingebracht en nu is het afwachten tot de baby geboren word. De olympische spelen zijn op tv dus deze staat aan. Normaal kijken we dit nooit maar prima afleiding voor vandaag. Ik voel na een uur wel wat krampen maar meer als in menstruatie kramp. Er gebeurt vrij weinig voor de rest en na 4 uur krijg ik nog een dosis. Ik begin nu zelf onwijs te rillen van de kou, ik krijg verwarmde dekens van de verpleegsters. Ik word gemeten en heb 39,6 koorts. Dus ik krijg ook paracetamol erbij. En er zet nog niets door maar ik heb wel weeën/krampen krijg inmiddels nog een dosis. Tussendoor wat eten maar ik heb geen trek, inmiddels ‘s avonds 22:30 nog niets te merken van een aandrang alleen de krampen en weeën blijven wel aan. We gaan proberen te slapen, Martijn slaapt op de slaapbank op de kamer. Hij is ook wel op van zo’n dag ziekenhuis en slaapt vrijwel meteen. Bij mij blijven de krampen zo aanhouden dat ik elke keer wegval en dan wakker schiet. Om half 3 ‘s nachts slaap ik nog niet en me koorts blijft aan. Ik krijg een spuit met morfine in m’n been om de nacht door te komen. Dit duurt allemaal even want moet overlegt worden met de arts. Dus uiteindelijk na de spuit val ik in slaap.

als jij er klaar voor bent, ben ik het ook!

’s morgens als ik wakker word

‘s morgens word ik wakker om 7:45 een goede nacht gehad voor de rest. En me koorts is ook minder, gelukkig. En ik voel wat aanzetten heb ik het idee. Ik maak Martijn wakker die ziet me en zegt druk op het knopje! Dus gedrukt en de verpleging kwam kijken en haalde de verloskundige erbij. Duurde nog een kwartier voordat ze er was. Voor m’n gevoel duurde het super lang want ik wilde niet bevallen zonder verloskundig erbij.

Ze keek beneden even en keek mij weer aan. En ze zegt; als jij er klaar voor bent, ben ik het ook!

Opeens schoot ik natuurlijk weer helemaal vol. Het moment waar ik 24 uur geleden naartoe ben begeleid gaat nu gebeuren. Ons dochter gaat geboren worden. Maar wetende dat ze niet in ons armen mee naar huis kan, maar dat we gelijk afscheid moeten nemen. De gedachtes schieten door m’n hoofd. Ik heb wat weeën maar niet zo heftig toen ik van Anna werd ingeleid. Van pers weeën heb ik geen idee van want Anna is uiteindelijk met een keizersnede ter wereld gekomen ik kreeg toen niet genoeg ontsluiting. Maar ik voel een lichte drang, daar ga ik in mee.

Bevallen met 20 weken van je baby

Na een half uur om 8:45 wordt Rose geboren. De verloskundige beschrijft haar, zoals afgesproken. Ze ziet er mooi uit zegt ze, ze is wat donker van kleur maar dat hoort bij dit termijn, haar gezichtje is mooi en ze ziet er fijntjes uit. Ze beschreef dat ze het ruggetje van Rose zag en dat het inderdaad een stuk open was en ook dat Rose inmiddels is overleden. Of dat door de weeën in de buik kwam of door de geboorte dat weten we niet. Voor ons toch een kleine opluchting want als je haar nog zou horen, zou het nog heftiger zijn lijkt me. Ze liep door de kamer naar het aankleed kussen met Rose. We hadden zelf een hydrofiele doek mee en daar werd ze ingewikkeld. Ik moest nog even geduld hebben want mijn placenta moet er nog uit. De gynaecoloog vertelde dat op dit termijn die nog best vast kan zitten en 50% kans is op operatieve verwijdering, ook dat nog. Maar gelukkig zat dat wel mee, die kwam kort erop er ook uit scheelde weer een ritje ok;)

Je overleden kindje zien en vasthouden

Haar geboorte en overlijdenskaartje

De assistente schrijft haar geboorte kaartje wat ook haar overlijdens kaartje is. Geboren op 1-08 en overleden op 1-08 8:45. Ze meten en wegen haar zoals ze bij elk kindje doen. En daarna loopt Martijn naar Rose toe en mag haar vasthouden, Martijn loopt daarna naar mij toe en geeft haar aan. Ik had twijfels om dit te doen maar waarom weet ik niet. Ze is eigenlijk perfect. Ze is helemaal af nageltjes, voetjes, vingertjes haar gezichtje, heel onwerkelijk allemaal.

Het is werkelijk gewoon een af-mensje al. Ik sta echt achter ons keuze maar het blijft een onwijs verdrietig moment. Je overleden kindje zien en vasthouden. Martijn brengt Rose weer naar het aankleed kussen. De verpleegster vraagt of we hand en voet afdrukjes willen van Rose, en dat willen we zeker. En of we foto’s willen van Rose, ze maakt ze prachtig zo van haar voetjes. Zo gek dat ik haar gister nog voelde trappelen in me buik en nu gewoon ons overleden kindje is.

Nog even samen, de eerste en de laatste keer

We hebben afgesproken met de gynaecoloog dat er wat DNA wat Rose mag afgenomen worden om het de onderzoeken. Wat er eventueel aan de hand kan zijn, of just bad luck was. Daarna hebben we een moment met zijn drieën. We maken zelf nog wat foto’s en nemen afscheid van haar. Dit gun je niemand, het is zo’n heftig moment. Wij kiezen ervoor om Rose te laten cremeren en laten haar hier.

Op geven moment halen we de verpleegster erbij en die pakt een rolstoel voor mij. We geven onze Rose nog een laatste knuffel en verlaten de kamer. We werpen nog een laatste blik op onze dochter. De verpleegster zegt, ik zal goed voor haar zorgen, zo lief!

Ik hoor de kamer naast ons zeggen oh- wacht maar even

Na het afscheid nemen naar huis

We willen weggaan maar liggen op de gewone kraam afdeling. Ik hoor de kamer naast ons zeggen oh- wacht maar even. Die wilde met hun baby’tje ook net hun kamer verlaten. Ik zittend in de rolstoel en Martijn duwend erachter staan we met tranen in ons ogen en gaan richting de lift. Zo’n leegte dit gevoel. We horen hier weg te gaan met een maxicosi met een baby erin. En niet met een lege schoot. Het lijkt wel of iedereen naar ons staart. Van alles gaat door je hoofd en tranen vallen nog steeds over m’n wangen.
De hele wereld kijkt maar weetniet wat er net af heeft gespeeld.

We stappen de auto in en rijden richting huis. Anna heeft bij opa en oma gelogeerd. En Martijn moet nog richting Den Helder haar op te halen. En ik ga slapen, de hele middag. Paar uur later word ik door Anna wakker gemaakt, hoi liefste mama daar was ik weer!

Ik ben nog aan het bedenken of ik een een blog ga schrijven over hoe ermee om te gaan met Anna die er behoorlijk bewust van is. En hoe het met ons gaat na 2 maanden van de bevalling. Is dat een goede om te delen wat denk jij?