Eenmaal thuis aangekomen beseffen we pas allemaal wat er aan de hand is. De baby in mijn buik is er straks gewoon niet meer. We hebben een boekje mee gekregen over ‘rouw van je ongeboren kind’. Er staan adviezen in en dingen wat je kan voelen op lichamelijk en geestelijk vlak. Het kan net zo goed zijn dat net als bij ons de 20 weken echo niet goed is of op een later termijn was mis is met een baby. En wat we allemaal gaan mee maken er waar we over na moeten denken komende periode. We lezen het wel even door maar besluiten ook tot maandag te wachten het gesprek met de gynaecoloog.

In deze blog vertel ik over het gesprek bij de gynaecoloog en over ons denken en besluit over ons dochter. In een eerdere blog deel 2 over 20 weken echo afwijking te zien vertel ik meer over hoe ons echo was in het ziekenhuis. Dit is dus is het vervolg op deel 2.

Thuis komst nadat 20 weken echo niet goed was

Laten we dit weekend nog samen herinneringen maken, nu ik nog fit ben. Ik heb geen idee hoe dat eind van de week zal zijn? We besluiten met Anna naar Sprookjeswonderland te gaan, voor haar is het tenslotte ook zomer vakantie. Sowieso hebben we er een leuke dag van gemaakt maar toch voelde we ons oppervlakkig qua emotie. We waren er voor Anna maar zijn er niet bij met ons hoofd. Zondag rommelen we in en om huis.

Ik moet gewoon bevallen

Gesprek bij de gynaecoloog

Maandag ochtend bij de gynaecoloog gaan we in gesprek met elkaar. Wat kunnen we verwachten, in de eerste instantie was mijn reactie ik wil onder narcose en de baby kan dan zo weggehaald worden toch? Maar ze gaven aan dat het zo niet werkt op inmiddels het termijn van 21 weken. Ik moet gewoon bevallen. De arts legde uit wat er met mij gaat gebeuren. Ik krijg een pil mee naar huis waarvan mijn baarmoedermond week gaat worden om de bevalling soepeler te laten verlopen. Deze moet ik de zelfde avond nog innemen. Ik moet me woensdag ‘s morgens om 8:00 bij de afdeling verloskundige en die gaan mij weeën opwekkers toe dienen door middel van pillen die vaginaal worden ingebracht. De bevalling duurt gemiddeld tussen de 60 minuten en 6uur vertelt hij me.

Waar we over na moeten denken

We moeten er over nagaan denken wat we met onze baby willen na haar geboorte. Hoe en wat voor afscheid we willen nemen van haar. We moeten er over nadenken wat haar naam gaat worden. We moeten er over nadenken of we foto’s willen en haar willen zien en/of vast houden. Als je zou willen mag je de baby naar huis meenemen. Er kunnen afdrukjes genomen worden van haar handjes en voetjes. Willen we haar aangeven bij de gemeente? Bizar allemaal wat er op je af komt.

Ik wil het niet

Ook hier was mijn eerste reactie op: ik wil het niet, ik wil ‘het’ niet zien, ik wil ‘het’ niet vasthouden. Ik dacht even als ik dat allemaal niet doe dan is het er ook nooit geweest, toch? Ik wil ook geen foto’s, straks ziet ze er anders uit of wat moet ik er mee? Martijn twijfelt heel erg of hij de baby wel wilt zien en dat is ook helemaal oké. De arts geeft aan dat we de baby na de bevalling ook kunnen omschrijven door de verloskundige hoe ze eruit ziet en daarna de keuze aan ons is om haar te zien.

We hadden ook nog vragen aan de gynaecoloog over na de geboorte van onze baby. Leeft ze nog? Hoor ik haar? Dat zie ik best tegen op allemaal. Hij zei dat de meeste baby’s nog niet sterk genoeg zijn om de weeën op dit termijn te overleven. Maar de kans is wel aanwezig. Jemig, wat er nu door je heen gaat kan ik echt in woorden niet opschrijven, een nachtmerrie gewoon….

Eigenlijk was dit een heel kort gesprek met duidelijke uitleg en kunnen we dit woensdag loop van de ochtend allemaal bespreken ter plekken. We gaan na het gesprek met de arts weer richting huis. En nu is het wachten tot het woensdag word.

Ik maak met Anna en Martijn nog wat laatste foto’s van mijn buik, zijn handen en mijn handen nog even warm op mijn buik.

En dit is eigenlijk het mooiste wat jullie je dochter nog kunt geven, een knuffeltje van mama en papa

m’n vriendin komt langs

Ik bespreek samen met me vriendin wat er allemaal gezegd en besproken is van morgen in het ziekenhuis. En ze zegt ook inderdaad het is echt jullie kindje, ze is er echt in je buik. Ze heeft er al die tijd gewoon gezeten, langer als de helft van de zwangerschap. Ook al was de 20 weken echo niet goed het blijft echt je kindje. En ook het vasthouden en zien na de geboorte hoort bij het verwerkingsproces. Ik ben eigenlijk bang spreek ik hardop uit. Voor meerdere dingen, hoe ze eruit ziet. Zal ik haar nog horen na de bevalling, zal ze huilen? Zal ze al overleden zijn? Maar m’n vriendin zei eigenlijk heel mooi. Jullie hebben dit besluit genomen uit liefde voor jullie kind en gezin. En dit is eigenlijk het mooiste wat jullie je dochter nog kunt geven, een knuffeltje van mama en papa. Tranen vliegen over m’n wangen.

Dit zijn eigenlijk de mooiste woorden die ik heb gehoord en die we eigenlijk nodig hebben. Ik wil eigenlijk alles weg stoppen mezelf in bescherming nemen? Denk ik?
Martijn en ik bespreken het allemaal nog met elkaar, want mijn gedachtes in eerste instantie beginnen toch wat realistischer te worden. We kiezen er toch voor om na de geboorte ons dochter de laten omschrijven een vanuit daar een keuze te maken willen we haar zien en vasthouden.

De avond voor de inleiding

We gaan avond eten maar ik krijg letterlijk geen hap door mijn keel. Dat is dus wat ze met uitdrukking bedoelen. Zo oneerlijk allemaal, waarom wij? Dezelfde avond neem ik de pil voor de baarmoeder dit voelt echt zo definitief en dat is het ook. We gaan heel laat naar bed, we zitten op de bank en ik wrijf en geniet nog even van ons baby, het trappelen en bewegen wat ik voel. Want morgen is dat verdwenen. In mijn volgende blog zal ik vertellen over hoe de bevalling is gegaan.